Εμπειρία Αγιοταφίτη μοναχού

Ένας συγγραφέας, σε κάποια επίσκεψή του στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, εγνώρισε έναν Αγιοταφίτη μοναχό. Ο μοναχός λοιπόν αναφερόμενος στους  γονείς του είπε τα εξής:

« Ο πατέρας μου ήταν φτωχός, αλλά πολύ ευσεβής. Όταν επρόκειτο να γίνει Λειτουργία, περίμενε τον παπά στην πόρτα της Εκκλησίας. Ενώ η μητέρα μου δεν ήταν ασεβής, σπανίως όμως εκκλησιάζετο. Προτιμούσε την Κυριακή να καθίσει σπίτι, να μαγειρέψει για την οικογένεια, να κάνη τις δουλειές του σπιτιού, παρά να πηγαίνει Εκκλησία.

Όταν εκοιμήθησαν οι δύο γονείς μου, είδα, λέγει ο μοναχός, και τους δύο στον ύπνο μου,  και μεν ο πατέρας μου βρισκόταν σ’ ένα ωραιότατο, πανευφρόσυνο περιβόλι κι εκεί απολάμβανε την ευτυχία του Παραδείσου, η δε μητέρα μου με μεγάλο πόνο μου έλεγε: «Δώσ' μου, παιδάκι μου, κι εμένα, να φάω λίγο από το πιάτο σου ! Πεινάω!»

Την άλλη ημέρα, όταν ξύπνησα, σκέφθηκα : Αφού είναι πεθαμένη η μητέρα μου, τι είδους φαγητό μπορεί να επιθυμεί; Ασφαλώς, έχει ανάγκη από πνευματική τροφή.

Χωρίς κανέναν δισταγμό πήγα στην Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα κα έδωσα τα απαραίτητα, με την παράκληση να κάνουν ένα Σαρανταλείτουργο στο όνομα της μητέρας μου, με σκοπό να την υψώσει λιγάκι ο Θεός, για να είναι μαζί με τον πατέρα μου, να χαίρονται και να συνευφραίνονται στο κάλλος του Παραδείσου.

Πριν όμως τελειώσει το Σαρανταλείτουργο, στη μέση περίπου είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου να μου λέγει με σκυθρωπό ύφος :

- Γιατί μου αφήρεσες την μερίδα μου;

Σας βεβαιώ, είπε ο μοναχός, ότι  «κοκκάλωσα»! Δεν ήξερα τι να απαντήσω!

Την  άλλη ημέρα παρήγγειλα να προστεθεί αμέσως και το όνομα του πατέρα μου στο Σαρανταλείτουργο και μόλις τελείωσε έκανα κι ένα δεύτερο και για τους δύο γονείς μου. Κατόπιν τους ξαναείδα να είναι αναπαυμένοι και ευχαριστημένοι, χωρίς πλέον να μου παραπονούνται.

Έκτοτε, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, περισσότερα από είκοσι, κάνω συνέχεια Μνημόσυνα υπέρ αυτών και κάθε χρόνο από  ένα Σαρανταλείτουργο, για να έχουν περισσότερη ανάπαυση εν Κυρίω».

Πηγή : Βιβλίο "Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία",

Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου