Μήνυμα από την άλλη ζωή- Μητροπολίτης Μόρφου, Νεόφυτος

Εμπειρία 20χρονης - Μητροπολίτης Μόρφου, Νεόφυτος

Περί πίστεως και Αναστάσεως - Δημήτριος Παναγόπουλος

Η Δύναμη της Θείας Λειτουργίας!

Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι ή τέλεση μνημόσυνου στη Θεία Λειτουργία: Πριν την αφαίρεση των λειψάνων του Αγίου Θεοδοσίου του ΤσερνίγκωΦ (1896), Ο φημισμένος Στάρετς 'Αλέξιος (1916), ιερομόναχος του Ερημητηρίου τού Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων τού Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος τού είπε: «Σ' ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη Θεία Λειτουργία, να μνημονεύσεις τούς γονείς μου» - και έδωσε τα ονόματά τους(πατήρ Νικήτας και Μαρία).

« Πώς μπορείς εσύ, Ω 'Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του;» ρώτησε Ο ιερομόναχος. «Ναι αυτό είναι αλήθεια,» απάντησε ο αγ. Θεοδόσιος, «αλλά ή προσφορά στη Θεία Λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.»

Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και ή κατ' οίκο προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι ή τέλεση μνημόσυνου στη Θεία Λειτουργία, και πολλές εμφανίσεις νεκρών και πολλά περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι πού πέθαναν εν μετάνοια αλλά πού δε μπόρεσαν να εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μάλιστα μία ειδική ευχή «για τούς ευρισκόμενους στον Άδη.»

Πηγή : ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΠΑΤΗΡ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ. ΕΚ. ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ.

Η προσευχή ........ βγάζει και από την κόλαση ψυχές!

Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωήν του Γέροντα μου. Ο Γέροντας μου, είχε στον κόσμον μια εξαδέλφη. "Αν και ή ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ. Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι ή εξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά. Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς· μιλούσε άσχημα κλπ. και σ' αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε. Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ. Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει: «Εγώ δεν κλαίω παιδί μου πού πέθανε· αλλά κλαίω γιατί κολάστηκε».

Ωστόσο απ' εκείνη την ημέραν ο Γέροντας δώσ' του συνέχεια νηστεία και προσευχή για την εξαδέλφη του. Ύστερα από αρκετές ημέρες, βλέπω τον Γέροντα πολύ χαρούμενο. «τι συμβαίνει Γέροντα;». «Να σου πω παιδί μου. Αφού όλες αυτές τις μέρες δεν ησύχασα να προσεύχομαι και ν' αγρυπνώ με νηστεία και δάκρυα για την ξαδελφούλα μου, σήμερα είδα το έξης ευχάριστο και θαυμαστό όραμα. Ενώ προσευχόμουν βλέπω ζωντανά την ξαδελφούλα μπροστά μου και μου φωνάζει με πολλή αγαλλίαση: "Σήμερα είναι ή μέρα της σωτηρίας μου. Σήμερα γλίτωσα από την κόλασιν. Σήμερα πηγαίνω στον παράδεισο".

Ξαφνικά την ίδια στιγμή βλέπω τον μακαρίτη τον παπα-Γιώργη μπροστά μου. Αυτός είναι ένας σύγχρονος άγιος. Όταν ήμουν στον κόσμον τον πρόλαβα. 

Έβαλε στο μυαλό του, είναι δυνατόν, να βγάλει όλους τους αμαρτωλούς από την κόλασιν. Κάθε μέρα λειτουργούσε και μνημόνευε χιλιάδες ονόματα. Κατόπιν γυρνούσε τα μνήματα και όλη μέρα διάβαζε τρισάγια και μνημόσυνα στους πεθαμένους. Αφού λοιπόν εν όράμα τον είδα μπροστά μου, τον ακούω και με μεγάλο θαυμασμό μου λέγει: "Βρε-Βρε... εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οί πεθαμένοι σώζονται μόνο με λειτουργίες και μνημόσυνα. Τώρα όμως είδα και κατάλαβα ότι και με τα κομποσχοίνια σώζονται οί κολασμένοι". και ξανά με θαυμασμό: "και με τα κομποσχοίνια σώζεται ο κόσμος ... !".Μ' αυτό το όραμα πληροφορήθηκα ότι ή ξαδελφούλα σώθηκε, αλλά μου 'δειξε ο Θεός και την δύναμιν του κομποσχοινιού ώστε και από την κόλασιν να βγάζει ψυχήν».

Λέγοντας στον αδελφό συγκινημένος ο Γέροντας αυτά, του έδωσε την ευλογία του και του ευχήθηκε: «Άντε στην ευχή μου και κοίταξε να βιαστής όσο μπορείς στην υπακοή και στην ευχή, αν θέλεις και τον εαυτό σου και τους άλλους να βοηθήσεις. 

Πηγή : ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ. ΙΩΣΗΦ Μ.Δ.

Τι τρώνε οι κεκοιμημένοι ; Αυτά που προσκομίζουμε στην Θεία Λειτουργία!

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΖΩΝΤΩΝ - ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

Κάποτε ένας αδελφός, όταν βρισκόμασταν στην Ν. Σκήτη, περιέπεσε σ' ένα αμφίβολο λογισμό: «Προσευχόμαστε, αγρυπνούμε ..., ωραία αυτά. Όμως κατ' αυτόν τον τρόπο βοηθούμε και τους άλλους η μόνον τον εαυτό μας;». Ενώ ετοιμαζόταν να εξομολογηθεί αυτόν τον λογισμό στον Γέροντα, τον πρόλαβε ο δεύτερος και με πρόσωπο πού φαινόταν βαθιά συγκινημένο, λέγει στον αδελφό.

Απόψε παιδί μου, ο Θεός μου έδειξε το έξης φοβερό θέαμα:

"Ενώ προσευχόμουν, για μια στιγμή μου φάνηκε ότι βρισκόμουν σε μια πολύ μεγάλη τράπεζα.

Στεκόμουν μπροστά σε μια πόρτα πού έμοιαζε σαν την ωραία πύλη της εκκλησίας. Μέσα εκεί σ' αυτόν τον χώρο, αμέτρητα πλήθη περίμεναν σειρά. Εγώ έμοιαζα σαν άρχισιτοποιός. Μέσα σ' αυτόν τον χώρο διέκρινα και σας να βρίσκεστε κοντά μου. Κόβατε κάτι μεγάλα σαν πρόσφορα και μου τα φέρνατε. Ό άλλος κόσμος περνούσε σε δυο σειρές, στη μια οί ζωντανοί, στην άλλη οι πεθαμένοι. Τους μοίραζα όλους από μια μερίδα ευλογία και φεύγανε όλοι χαρούμενοι. Διέκρινα μέσα πάρα πολλούς γνωστούς μου, όσους είχα γραμμένους, ζωντανούς- πεθαμένους, στο μνημονοχάρτι."

Και ο αδελφός με την σειρά του: 

— Γέροντα, αυτό για μένα ήταν. Μου έλυσες την απορία μου. Τώρα κατάλαβα, τι προσφέρουν οι προσευχές και το μνημόνευμα στην προσκομιδή για όλον τον κόσμον.

Πηγή : ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ. ΙΩΣΗΦ Μ.Δ.

Οπτασία κάποιου ευσεβούς Δημητρίου από το χωριό Στρατώνι Χαλκιδικής

Την Οπτασία αυτή πού συνέβη αρχές του 16ου αιώνος έγραψε ο άγιος Μητροφάνης, ασκητής στα Κατουνάκια του Αγίου 'Όρους, όταν είχε επισκεφθεί αυτό το χωριό για εξομολόγηση των πιστών. Μας διηγείται λοιπόν τα έξης για την κατάσταση μιας οικογένειας: Ένας ευσεβής χριστιανός ονόματι Δημήτριος δούλευε κατά το 1520 στα μεταλλεία τα λεγόμενα σήμερα του Μποδοσάκη για να συντηρεί την οικογένειά του. από τα τέσσερα παιδιά πού είχε του πέθαναν τα τρία και απέμεινε με το τελευταίο, το οποίο το αγαπούσαν υπερβολικά για την υπακοή και τον σεβασμό πού είχε στους γονείς του. Όμως τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος πολλή και ανεξιχνίαστη.
Σε λίγο καιρό, μετά από βαρεία αρρώστια, πέθανε και αυτό και έτσι οι γονείς του έμειναν απαρηγόρητοι. Μετά από 15 ημέρες, από τον θάνατο του παιδιού τους, ο πατέρας λιποθύμησε και φαινόταν σαν να πέθανε. Το σώμα του ήταν όλο νεκρό και κρύο και μόνο στο μέρος της καρδιάς του ήταν ζεστό. Γι' αυτό απεφάσισαν οι δικοί του να μη τον κηδεύσουν, έως ότου νεκρωθεί όλο του το σώμα.
Ο Δημήτριος όμως πήγε στην άλλη ζωή με την ψυχή του και όταν επέστρεψε πολύ παρηγορήθηκε, όχι μόνο αυτός αλλά και όλοι οι συγγενείς του, για τα όσα είδε, απήλαυσε και θαύμασε. 

Είδε τα παιδιά του και μάλιστα το τελευταίο να ευρίσκονται σε μία ανεκλάλητη χαρά και ευφροσύνη, την οποία και ο ίδιος ζήλευσε να απολαύσει και εκεί για πάντα να μείνει.

Να πώς μας διηγείται ο ίδιος το ταξίδι του στους ουράνιους κόσμους: «Όταν κειτόμουν στο κρεβάτι άρρωστος, βλέπω ένα χρυσοστολισμένο νέο, πού ή λαμπρότης και το κάλλος των ενδυμάτων και του προσώπου του δεν περιγράφονται. Ξέχασα παντελώς τα γήινα και όλη ή προσοχή μου ήταν στραμμένη ολοκληρωτικά σ' αυτόν. Νόμισα ότι βγήκα από το σώμα μου και με την ψυχή μου στην αγκαλιά του ανέβαινα μαζί του στους ουρανούς. Μου εφάνη ότι περάσαμε επτά κύκλους ουρανών. Ανεβαίνοντας συναντήσαμε φως με ομίχλη, ενώ υψηλότερα το φως έγινε λαμπρότερο και μία θαυμαστή γη απλωνόταν μπροστά μας με ωραία λουλούδια, ανθισμένα δένδρα, των οποίων το κάλλος δεν μπορεί γλώσσα να διηγηθεί πρέποντος. Μετά απ' αυτή την όντως παραδεισένια γη, βρεθήκαμε μπροστά σε δύο καλά σφραγισμένες σιδερένιες πόρτες. Στην δεξιά φύλαγαν λευκοφόροι νέοι, στην αριστερά στέκονταν μαύροι με φοβερή όψη. Σαν φθάσαμε εκεί, ο συνοδός μου άγγελος μου λέγει: «Σκύψε σύντομα και προσκύνησε». 'Εγώ καθώς ήμουν σκυφτός στην γη, άκουσα μία φωνή από μακριά πού έλεγε: «Τι τον έφερες αυτόν εδώ; Δεν σου είπα να φέρεις αυτόν, αλλά τον γείτονά του, τον Νικόλαο. αυτός έχει να ζήση ακόμη επί της γης».

Μετά από την φωνή αυτή, με πήρε ο οδηγός μου και πήγαμε κατά ανατολάς, όπου υπήρχε μία ανθισμένη πεδιάδα με ωραία δένδρα διαφόρων ποικιλιών. Στον ίσκιο κάθε δένδρου, καθόταν και από ένας άνθρωπος, οι οποίοι όλοι ήταν μιας ηλικίας, αλλά τα πρόσωπά τους άλλων ήταν λαμπρά και ωραία, άλλων στυγνά και λίγο μαύρα και άλλων ήταν κατάμαυρα και σκοτεινά. Στον καθένα φαίνονταν καθαρά τα έργα πού έκαναν στην ζωή τους και γνώριζε ο ένας τον άλλον. Μέσα σ' αυτή την πεδιάδα, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά, έβλεπα πολλούς πού γνώριζα στην ζωή αυτή και είχαν πεθάνει πριν από πολύ καιρό. Επίσης γνώρισα πολλές γυναίκες. Είδα εκεί και μία γνωστή μου γυναίκα πόρνη, ή οποία από την εξωτερική της εμφανίσει γνωριζόταν ποια ζωή έκανε εδώ κάτω στην γη. Είδα και κακοποιούς πού είχαν καταδικασθεί με κρεμάλα και άλλους αμαρτωλούς και καλούς ανθρώπους να έχουν φανερά τα σημεία των πράξεών τους. Είδα επίσης και πολλούς φίλους και συγγενείς μου να ευρίσκονται σ αυτόν τον τόπο.
Σ' άλλο τόπο της πεδιάδος πολύ ωραίο είδα να κάθονται τέσσερα παιδάκια πολύ όμορφα και φωτεινά στην όψη. Ο συνοδός μου άγγελος με ρώτησε: «Αδελφέ, γνωρίζεις αυτά τα ωραία παιδάκια;». Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω κατάπληκτος ότι αυτά ήταν τα παιδάκια μας, τα οποία το τελευταίο δωδεκάχρονο, πού πέθανε, το είχαν βάλει στην μέση. Τότε είπα στον άγγελο: «Ναι, Κύριέ μου, τα γνωρίζω' αυτά είναι τα δικά μου παιδιά». Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη πού τα είδα να είναι τόσο χαριτωμένα και λαμπροστολισμένα. Παρακάλεσα τον οδηγό μου να μου επιτρέψει να μείνω μαζί τους, να αισθάνομαι την δική τους χαρά και αγαλλίαση και να μη τα αποχωρισθώ ποτέ. Όμως ο άγγελος με τράβηξε από κείνο τον τόπο, λέγοντάς μου ότι δεν έχει έλθει ακόμη για μένα ο καιρός. Εγώ τότε τον ρώτησα: «Κύριέ μου, αυτός ο τόπος είναι ο Παράδεισος και ή Βασιλεία των Ουρανών»;

- 'Εκείνος μου είπε: αυτός ο τόπος ούτε ο Παράδεισος, ούτε ή Βασιλεία των Ουρανών είναι, αλλά αυτό πού λέγει η Αγία Γραφή «ή γη των πραέων». 'Εδώ αναπαύονται σχετικά οι ψυχές ανάλογα με τα έργα τους μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Ή τελική κρίσης θα γίνει, αφού ο Κύριος αναστήσει όλο το ανθρώπινο γένος, ώστε και το σώμα να συμμετάσχει στην χαρά ή την τιμωρία της ψυχής. Τότε οι  μεν αμαρτωλοί και αμετανόητοι θα μπουν στην αριστερή σιδερένια πόρτα, πού είδες, καθώς ανεβαίναμε στον ουρανό, και την φύλαγαν μερικοί μαύροι και απαίσιοι στην μορφή δαίμονες, ενώ οι δίκαιοι θα εισέλθουν στην δεξιά πόρτα, πού την φυλάγουν λευκοφόροι άγγελοι και εκεί θα απολαύσουν την Βασιλεία του Θεού. Οι ψυχές όμως των μεγάλων αγίων, συνέχισε ο συνοδός μου, ευρίσκονται υψηλότερα απ' αυτόν τον τόπο, εκεί απ' όπου εκπέμπεται και έρχεται αυτό εδώ το φως».

Κατεβαίνοντας χαμηλότερα, φθάσαμε σ' ένα σαπισμένο και μουχλιασμένο τόπο, στον οποίο μέσα σε δυσωδία ανυπόφορη, κατοικούσαν πλήθος ανθρώπων, πού είχαν πολύ θλιβερή την όψη τους. Ρώτησα τι άνθρωποι είναι αυτοί και ο συνοδός μου, μου είπε ότι αυτοί είναι οί Εβραίοι πού δεν πίστευσαν στον Χριστό. Προχωρήσαμε πιο πέρα και βρήκαμε άλλο βρωμερώτερο τόπο, όπου οι άνθρωποι εκεί ήταν μικροσκοπικοί, σαν μικρά παιδιά και σκουλήκια και εκυλίοντο μέσα Στην λάσπη. ρώτησα τον οδηγό μου και μου είπε ότι αυτοί είναι οι τούρκοι, όλοι οι αιρετικοί και κακόδοξοι άνθρωποι». 'Εκεί γνώρισα και πολλούς από τους τσιγγάνους (γύφτους) πού ήξερα απ' αυτή την ζωή και τα πρόσωπά τους ήταν μελανά. 'Όταν βγήκαμε από εκεί, γυρίσαμε και άλλους παρομοίους και χειρότερους τόπους, γεμάτους από ανθρώπους κάθε θρησκείας δαιμονικής ή αιρετικής, άθεους, ειδωλολάτρες και λαούς από διάφορα έθνη. Ρώτησα:

- Κύριέ μου, αυτή είναι ή κόλασης πού λέγει το Ευαγγέλιο;
- Όχι, αυτά είναι προσωρινά μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Πρέπει να ξέρης ότι η κόλασης είναι μία, αλλά τα βάσανα και οι τιμωρίες μέσα σ' αυτήν είναι πολλά, όπως και στην Βασιλεία των Ουρανών λαμβάνει κανείς την δοξασμένη θέση του ανάλογα με τους κόπους της μετανοίας και τα έργα της αρετής πού έπραξε στον κόσμο.

Ενώ ο οδηγός μου έλεγε αυτά, άκουσα να έρχεται από το βάθος εκείνης της χαράδρας ή φωνή ενός βρυχωμένου Δράκοντος μαζί με δυσωδία ανυπόφορη.
'Εγώ τόσο τρόμαξα, ώστε προσπάθησα να κρυφθώ στην αγκαλιά του φύλακος αγγέλου μου. Τον ερώτησα:

- Τι φωνή είναι αυτή και από που έρχεται αυτή η βρώμα, Κύριέ μου;
- Αυτός πού φωνάζει και βρυχάται είναι ο παμφάγος Άδης, ο οποίος δέχεται όλους τούς απίστους, τούς αιρετικούς, τούς αμετανόητους αμαρτωλούς και όλους τούς κακούς ανθρώπους και ενώ ή φοβερή αυτή φωνή σφύριζε στα αυτιά μου, ευρέθηκα αμέσως στο σπίτι μου. Είδα το σώμα μου νεκρό, άσχημο και παγωμένο και δεν ήθελα να εισέλθω πάλι σ' Αυτό. Ο οδηγός μου όμως με έβαλε με την βία και τότε αισθάνθηκα δριμύ πόνο και να σαλεύουν όλα τα νεύρα, οι αρθρώσεις και τα κοκάλα».

'Η Οπτασία του Δημητρίου επιβεβαιώθηκε ότι είναι αληθινή και από το γεγονός ότι, δύο ημέρες μετά την οπτασία, ο γείτονάς του Νικόλαος, αν και ήταν πολύ καλά στην υγειά του, ξαφνικά αρρώστησε και πέθανε. 'Έτσι όλες τις ετοιμασίες της κηδείας πού είχαν ετοιμάσει για τον Δημήτριο τις χρησιμοποίησαν για την κηδεία του Νικολάου. με το γεγονός αυτό εκπληρώθηκε και ο λόγος της θείας εκείνης φωνής πού είπε: «δεν σου είπα να φέρεις αυτόν, αλλά τον γείτονά του Νικόλαο».

Πηγή : ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΨΥΧΩΦΕΛΕΙΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ και ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Πως να φροντίσουμε σωστά τους κεκοιμημένους συγγενείς μας

ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΜΑΣ 

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ

1) ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ (η υπέρτατη προσφορά είναι όταν πηγαίνουμε την λειτουργιά στην εκκλησία μαζί με ένα χαρτάκι με τα ονόματα που θέλουμε να διαβαστούν). Επίσης, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, καλό είναι από μέσα μας να λέμε την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον τους δούλους σου... λέμε τα ονόματα". Αυτή τη στιγμή είναι ανοιχτοί οι ουρανοί και η προσευχή εισακούγεται άμεσα.

2) ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ (στις 40 μέρες, στους 6 & 9 μήνες, στον χρόνο, στα 3 χρόνια, τα δυο μεγάλα ψυχοσάββατα, το Σαββάτο πριν της γιορτής του Αγίου Δημητρίου, την ημέρα της κοιμήσεως του κεκοιμημένου κάθε χρόνο και όποια άλλη μέρα θέλουμε να βοηθήσουμε τους κεκοιμημένους μας).

3) ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΑΚΙ (σε κάθε κόμπο θα λέτε την ευχή : "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον τις ψυχές των κεκοιμημένων δούλων σου" ή "Κύριε Ιησού Χριστέ, μνήσθητι τις ψυχές των κεκοιμημένων δούλων σου" ... και μετά λέτε όσα ονόματα θέλετε. Τα ονόματα θα τα λέτε μια φορά. Την προσευχή θα την επαναλαμβάνετε σε κάθε κόμπο, όσες φορές θέλετε. π.χ. 3 φορές το κομποσχοινάκι).

4) ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ [υπάρχουν υλικές ελεημοσύνες (τρόφιμα, ρούχα, κ.α.), ή οικονομικές ελεημοσύνες (χρήματα, δωρεές) ή πνευματικές ελεημοσύνες (προσευχή με κομποσχοινάκι) ή όταν κάνουμε μια εργασία - εξυπηρέτηση για την ψυχή κάποιου δικού μας κεκοιμημένου (π.χ. βοήθεια σε συσσίτια της εκκλησίας, ή επίσκεψη ξένων ασθενών σε κάποιο νοσοκομείο, κ.α.].

5) ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΑ (Είναι 40 συνεχόμενες Θείες Λειτουργίες. Διαβάζονται στα μοναστήρια κατά την διάρκεια όλου του χρόνου. Στις πόλεις γίνονται σαρανταλείτουργα πριν τα Χριστούγεννα και μετά το Πάσχα.)

6) ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ (να εξομολογούμαστε συχνά γιατί η προσευχή μας είναι καθαρή και εισακούγεται).

7) ΤΡΙΣΑΓΙΑ (είτε στην εκκλησία είτε επί του τάφου)

8) ΚΑΝΤΗΛΑΚΙ (το άναμμα του καντηλιού επί του τάφου με καλό λάδι)

9) ΚΕΡΙΑ (άναμμα κεριών από μελισσοκέρι. Το λάδι και το κερί πρέπει να είναι καθαρό γιατί το προσφέρουμε στον Θεό για τον άνθρωπό μας. Ας είναι μια φορά την εβδομάδα, ας είναι λίγο, αρκεί να είναι καθαρό.)

10) ΝΗΣΤΕΙΑ (είναι μεγάλη βοήθεια προς τον κεκοιμημένο - συγγενή μας να κάνουμε νηστεία, να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε για την ψυχή του όταν έχει μνημόσυνο, το ετήσιο, το διετές, το τριετές, κτλ.)

Εάν θέλουμε να βοηθήσουμε τους κεκοιμημένους μας ή εάν θέλουμε να τους δείξουμε την αγάπη μας και την έγνοια μας, τότε όλα τα παραπάνω συμβάλουν σ' αυτό.

Ο,τι κάνουμε για έναν κεκοιμημένο, θεωρείται καθαρή αγάπη για έναν συνάνθρωπό μας από τον Θεό, γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να σου το ανταποδώσει. Βοηθάει και την ψυχή των κεκοιμημένων, αλλά και την δική μας ψυχή που το προσφέρουμε.

Πηγή: Βιβλίο "Μετά θάνατον", Αρχιμανδρ. Βασίλειος Μπακογιάννης & ομιλία μοναχού γέροντα Νίκων Αγιορείτη "Η ζωή μετά τη ζωή" στην Κατερίνη

Συμβουλές Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Συμβουλές του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για το πως μπορούμε να βοηθήσουμε τους κεκοιμημένους μας:

Προσεκτική ζωή

"....Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους, είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν  ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας,  ο προπάππος, όλες οι γενεές. “Δες τι απογόνους κάναμε!”, λένε και   στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται,  γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός, κατά κάποιον τρόπο,  υποχρεώνεται να τους βοηθήσει. Αυτό δηλαδή που θα δώσει χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας,  ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή."

Κόλλυβα 

".....Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για την σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στον διάβολο να πει: “Πώς τον σώζεις  αυτόν, ενώ δεν κόπιασε (για την σωτηρία του);”. Όταν όμως προσευχόμαστε εμείς για τους κεκοιμημένους, (τότε), Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει. Περισσότερο, μάλιστα, συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους  ζώντες.

        Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος “δικηγόρος” για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους.
Έχει νόημα το σιτάρι. “Σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ” (Α΄ Κορ. ιε΄ 42), λέει η Γραφή. Στον κόσμο, μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και  πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα  διαβάσουν οι ιερείς. Και, βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος, κάτι γεροντάκια τα
καημένα, σε κάθε Θεία Λειτουργία, κάνουν κόλλυβα για τους κεκοιμημένους και για  τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του!"

Προσευχές - Ελεημοσύνες 

"....Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η  τελική Κρίση. Μετά την δίκη, δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν."

Θεία Λειτουργία- Σαρανταλείτουργο

".....Να πηγαίνετε στην εκκλησία “λειτουργιά”, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το  όνομα του κεκοιμημένου, να μνημονευθεί από τον ιερέα στην Προσκομιδή. Επίσης,  να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το “τρισάγιο”, χωρίς την Θεία  Λειτουργία, είναι ελάχιστο. Το μέγιστο που μπορούμε να κάνουμε για κάποιον,  είναι το “Σαρανταλείτουργο”. Καλό θα είναι, κι αυτό ακόμη, να συνοδευθεί με  ελεημοσύνη".

Προσευχή (κομποσχοινάκι)

"...Ν’ αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι ίδιοι οι
πεθαμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι ζωντανοί, όμως, μπορούν. Με την  προσευχή (που κάνετε για τους κεκοιμημένους), είναι σαν να τους κερνάτε μία πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό. Όταν ελεείτε κάποιον, να λέτε για ποιον  (συγκεκριμένα κεκοιμημένον) το κάνετε. Ώστε, να την πάρει ο άλλος την ελεημοσύνη και να πει: “Θεός, σχωρέσ’ τον!”. Κι αν ο άλλος το πει αυτό με την  καρδιά του, το μετράει μετά αυτό ο Θεός."

Αγνό κερί (μελισσοκέρι)

".....Όταν ανάβουμε κερί για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, ωφελείται πολύ. Αν έχεις έναν νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός  έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν, πάλι, έχεις έναν νεκρό, ο  οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό  κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι  δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να  προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Κι ο Θεός, ευχαρίστως, το δέχεται."

Πηγή : Αγιος Παϊσιος Αγιορείτης (1924-1994), Βιβλίο : "Λόγοι" - "Οικογενειακή Ζωή"